Waarom zou je alles wat je bekend en geliefd is achter laten om meer dan 3000 kilometer af te reizen naar een onbekend land, terwijl je onderweg kans hebt dood te gaan aan dysenterie, cholera, ondervoeding, hitte, kou, aanvallen van wilde dieren, verdrinking, of -als je echt geluk hebt- gescalpeerd te worden door indianen?
Het is bijna niet voor te stellen dat mensen halverwege de negentiende eeuw de stap naar het onbekende westen te trekken überhaubt overwogen. Het land waarover ooit de Oregon Trail zou lopen was woest, ruig en nauwelijks in kaart gebracht. Het liep verdorie dwars door de Great American Desert!
Het beetje informatie dat doordrong tot de dichter bevolkte gebieden aan de oostkust van de Verenigde Staten was afkomstig van handelaren, beverjagers en een paar overijverige missionarissen, de enige blanken die deze enorme leegte ooit doorkruist hadden. Toch hebben er tussen ongeveer 1840 en 1860 in totaal zo’n 300.000 mensen (ongeveer zoveel als inwoners van de stad Utrecht) de reis overland naar het westen gemaakt. Een deel daarvan ging naar Californië, of de Mormonenstad Salt Lake City. Ruim 16 procent, zo’n 50 duizend, ging naar Oregon. De meesten hiervan vestigden zich in de vallei van de Willamette rivier, aan de vruchtbare monding van de Columbia rivier.
Dus waarom gingen mensen? Uit dagboeken en brieven bleek dat een groot deel op zoek was naar een (economisch) betere toekomst. Ook een ongezonde leefomgeving was voor velen een reden om te vertrekken. Een aantal was op de vlucht voor de wet en soms wilde men weg vanwege een gebroken hart. Er waren er een paar die sterke aandrang voelden om Indianen te bekeren, en voor weer anderen was het gewoon rusteloosheid en hang naar een beetje ouderwets avontuur dat ze naar het onbekende land dreef. Sommigen zeiden naar Oregon te willen omdat je daar beter kon vissen.
Pers en politiek hadden veel invloed in de beginjaren van de trail. Oregon werd in de jaren dertig van de negentiende eeuw vrijwel alleen bewoond door indianen. Het werd gezien als een uitgestrekt niemandsland, met eindeloze mogelijkheden, geclaimd door zowel de VS als Engeland. Een aantal Amerikaanse politici was van mening dat dit ‘nieuwe’ land zo snel mogelijk bezet moest worden door Amerikaanse burgers, om zo een gegronde aanspraak te kunnen maken op het land en het op die manier bij de Verenigde Staten te kunnen inlijven. Om dit te bereiken gebruikten ze een simpele maar doeltreffende strategie; ze maakten helden van de mensen die naar het nieuwe land getrokken waren. ’The brave men who took “the arts of civilization” into the wilderness’, ‘hardy sons of the frontier’, waren slechts een paar van de vleiende dingen die toekomstige Oregonians over zichzelf kon horen of lezen. Het was een slimme manier om de lange, zware reis om te toveren tot een vaderlandslievende heldendaad, iets waar alleen een heel speciaal soort mensen toe in staat waren: de Amerikaanse pionier. En er waren opvallen veel mensen die aan dat profiel voldeden.