Het is niet zo moeilijk deze reis alvast in mijn hoofd maken. Ik hoef alleen mijn ogen dicht te doen en een moment later zit ik op de motor en rijd over de uitgestorven vlakten van de Amerikaanse woestijn, een stofgordijn achter me latend voor het dramatische effect. De sagebrush langs de kant van de weg schudt nog even heftig ‘nee’ als de motor langs is gescheurd. In het zand ligt een koeieschedel, wit gebleekt door jaren brandend hete zon. Hoog boven me zweven een paar hongerige gieren. Om eventuele ratelslangen op de weg stuur ik soepel heen. En als ik mijn ogen nog net iets harder dichtknijpt zie ik verderop de indianen joelend op hun ponies met me meerijden. ‘s Avonds hoef ik natuurlijk nooit te koken, want de vriendelijke roodhuiden hebben altijd wel een stukje buffalovlees met aardappels en groenten over, geserveerd met een heerlijk koel biertje.
Tot zover de fantasie. In de praktijk gaat het ongetwijfeld anders, maar de voorbereidingen zijn in ieder geval al heel leuk.
Avond na avond verslind ik boeken en verhalen over de trail. Hoe meer ik lees, hoe meer de geschiedenis tot leven komt. Oude, nietszeggende portretfoto’s worden gezichten, namen worden mensen en hun verhalen. Ik ontdek dat het niet alleen een uitgestrekte wildernis was waar deze reizigers door trokken, maar ook het toneel voor alle aspecten van het menselijk bestaan. Liefde, ruzies, geboorten, dood; het is onderweg vaak niet anders dan in het leven dat de emigranten achter zich lieten.
Van de staten Kansas, Nebraska, Wyoming, Idaho en Oregon heb ik gedetailleerde wegenatlassen aangeschaft en met behulp van Gregory Franzwa’s historische kaarten ben ik tot in de late uurtjes bezig met het uitzetten van een route die zo dicht mogelijk langs de originele trail loopt.
Dat blijkt niet overal even makkelijk te gaan. Sommige wegen zijn verlegd, hier en daar loopt de route over privé-land of door een park, en af en toe is er een echt onoverkomelijke horde geplaatst. Een fabriek bijvoorbeeld, of een dam. Daar moet ik maar gewoon omheen rijden. Het is een heel karwei, maar het brengt me al aardig in de stemming.
De voorbereidingen zijn dus in volle gang. Nog een week of 4 te gaan. Eigenlijk niet veel, maar het lijkt nog zo ver weg. Ik denk dat ik zo meteen nog maar even mijn ogen dicht doe…