In 1956 namen Amerikaanse ingenieurs een kaart van de VS en trokken een dikke, rechte lijn van Denver naar Kansas City. Dit, zo besloten ze, wordt de route van de Interstate 70 van Colorado naar Kansas City.
Ik weet natuurlijk niet of het echt zo gegaan is, maar zo stelde ik het me gisteren voor, na 914 geestdodende, kontverdovende kilometers over deze lange lap beton. Woensdagmiddag, ongeveer 65 kilometer van huis, heb ik een scherpe bocht naar links gemaakt, en sindsdien is het één saai recht stuk weg. Eigenlijk precies zoals iedereen voorspeld had.
Maar de I-70 mag dan saai zijn om over te rijden, onderweg kijk ik soms mijn ogen uit. Het is verbazingwekkend om te zien wat sommige mensen allemaal met zich mee menen te moeten slepen.
Ook het landschap van Kansas is, in tegenstelling tot de verwachting die ik ervan had, helemaal niet saai. De eerste tweehonderd kilometer waren niet heel bijzonder, beetje leeg en vlak, maar hoe verder ik naar het oosten reed, hoe mooier het werd. Vooral de Flint Hills waren prachtig. Groen en glooiend, met af en toe een riviertje dat slingerend door de smalle dalen sneed. Het vee graasde er tevreden onder de bomen in het hoge gras en af en toe zag ik een houten huisje midden in een zee van groen. In het zonnetje vanaf de snelweg zag het er allemaal heel idyllisch uit.
Vandaag wordt hopelijk net zo mooi. Nog 120 kilometer te gaan en dan ben ik in Independence, het echte startpunt van de reis. En hopelijk gebruik ik daarna meer dan alleen het midden van mijn band.