Om de natuur van Amerika goed te bekijken, hoef je eigenlijk de snelweg helemaal niet af. Langs de kant van de weg ligt het vol met verkeersslachtoffers; stinkdieren, wasberen, herten, antilopen, konijnen, prairiedogs, en grondeekhoorns en zwaluwen. Vanochtend zag ik zowaar een kleine lynx liggen. En soms is er amper iets van het slachtoffer over.
In de vijf maanden dat ze onderweg waren, vielen ook de nodige slachtoffers onder de emigranten. En hoewel Hollywood ons anders wil doen geloven, waren het niet de aanvallen van de indianen waardoor de meeste doden vielen. Die twijfelachtige eer viel aan cholera, Asiatic Cholera, om precies te zijn. De symptomen van deze ziekte waren diarree en overgeven, en met degenen die besmet waren, was het vaak snel afgelopen. Iemand kon ‘s ochtends nog gezond zijn, en dezelfde avond begraven. Door de slechte hygiëne op de vaak populaire, drukbezochte kampeerplekken, verspreidde de ziekte zich snel, vooral in de jaren 1849, 1850 en 1851, voornamelijk op de route langs de Platte rivier. De ziekte maakte in totaal duizenden slachtoffers.
Iedereen was bang voor de ‘onzichtbare dood’. Sommige zieken werden uit angst gewoon achtergelaten, met een briefje of iemand ze misschien wat eten en drinken wilde geven. Er zijn zelfs verhalen die vertellen van mensen die in haast begraven werden, nog voordat ze echt dood waren.
Niet iedereen was zo hard, er was ook veel medeleven op de trail. In dagboeken werd verteld hoe compleet onbekenden verzorgd of begraven werden, zieken die mee mochten in een wagen van een vreemde, en weeskinderen die opgenomen werden in een ander gezin, onderhouden van een rantsoen dat vaak toch al niet zoveel voorstelde.
Kisten om de doden in te begraven waren er uiteraard niet. Soms werden planken gebruikt van de wagen, soms alleen een deken of een buffalohuid.
De doden werden vaak direct in de trail begraven. Zo werd het graf snel platgelopen, en dat verkleinde de kans dat wolven of indianen het leegroofden. Elke mijl van de trail bevat naar verluidt wel 15 graven; ‘s werelds langste begraafplaats, wordt de route ook wel genoemd.
Of de dood nu kwam door cholera, door een ongeluk met een geweer, op hol geslagen vee, verdrinking, of een aanval van indianen, mensen hadden niet de mogelijkheid om lang stil te blijven staan bij het verlies. Men moest door, genoeg afstand per dag afleggen en zorgen voor genoeg eten. Daar ging het uiteindelijk om, wilden ze zelf heelhuids in Oregon aankomen.