In het najaar van 1845 is Sam Barlow in het haventje in de monding van de Chenoweth Creek, vlakbij het huidige stadje The Dalles, en hij overziet de bedrijvigheid van de mensen die daar bezig zijn een vlot te bouwen voor het laatste stuk van de Oregon Trail; de tocht over de rivier. De wielen worden van de wagens gehaald en onder de bak geplaatst, die de rest van de reis als onderkomen op het vlot dient. De meeste dieren worden verkocht om de overtocht te kunnen betalen.
Sam Barlow heeft andere plannen. Hij wil een weg vinden over land, ten zuiden van Mount Hood, dwars door de dichte bossen. Hij heeft genoeg verhalen gehoord over mensen die verdronken zijn op de ruige Columbia rivier. Dat gaat hem en zijn familie niet overkomen. Bovendien vindt hij de prijzen die de gevraagd worden voor het leiden van de vlotten over de Columbia schandalig hoog.
Het is inmiddels oktober, en de winter dient zich al aan; nachtvorst, regen, niet iets waar de vermoeide en verzwakte emigranten op zitten te wachten. Maar ze moeten toch door. Na een paar dagen voegt het gezelschap van Joel Palmer zich bij de groep van Barlow, en samen beginnen ze met het uitzetten van de weg.
Het lukt de twee mannen uiteindelijk niet hun route door de bossen af te krijgen voordat de winter invalt. Onderweg maken ze een ‘cache’, een plek waar ze hun spullen opslaan, en laten één vrijwilliger, William Berry, achter om op de plek te overwinteren en de boel te bewaken. De anderen laden hun belangrijkste spullen op de trekdieren, en vervolgen de tocht naar Oregon City te voet. Het volgende voorjaar komen Barlow en Palmer, samen met genoeg manschappen, terug om de doorgang te voltooien.
Het klinkt alsof er indertijd een weg is aangelegd waar veilig en comfortabel over gereisd kon worden, maar niets is minder waar. Het bleef ruig terrein, met alle gevaren van dien. En het pad, want meer was het niet, is in al die tijd eigenlijk nauwelijks veranderd. Waar op andere plekken de Oregon Trail inmiddels vervangen is door asfalt, zijn grote stukken van deze weg nog zoals ze 150 jaar geleden waren. En dat was soms niet best, weet ik inmiddels uit eigen ervaring.
In het voorjaar en zomer van 1846 werd de weg afgemaakt, en in het najaar van dat zelfde jaar konden de emigranten kiezen of ze over land of over de rivier wilden reizen. Maar wilden ze verder over de weg door de bossen van Mount Hood, dan moesten ze Sam Barlow, de man die zo ontstemd was over het financieel uitbuiten van de emigranten, wel eerst tol betalen.