Hoewel emigranten naar Oregon en Californie uit heel de VS kwamen, waren de stadjes langs de Missouri rivier meestal de plek van waaruit iedereen in het voorjaar de trek naar het westen startte. Een van deze jumping-off towns was Independence, Missouri. Ook voor mij wordt dit stadje het vertrekpunt van de reis.
Dit is het plan: Vanuit Independence (dat inmiddels is opgegaan in Kansas City) rijd ik eerst een eindje naar het zuiden, over de Santa Fe Trail, indertijd een drukke handelsroute naar Santa Fe, Mexico. Al snel buig ik af naar het westen. Van hieraf zal mijn route een tijd lang over de Great Plains lopen, een uitgestrekt en voornamelijk plat landschap.
Via Marysville, Kansas loopt mijn route grofweg in een noordwestelijke koers richting Nebraska, een route die me uiteindelijk aan de oevers van de South Platte zal brengen. Deze rivier volg ik tot zo’n 240 kilometer tot vlak na Ogallala, waar ik doorsteek naar de North Platte. Langs deze rivier rijd ik zo’n 420 kilometer tot ver in Wyoming. In Casper, Wyoming verlaat ik de rivier en houd grofweg een zuidwestelijke koers aan, richting de Sweetwater rivier, die ik tot aan de Continental Divide volg. South Pass, de pas over de Rocky Mountains, moet me naar de andere kant van de Great Divide brengen.
Lyman, Wyoming is het meest zuidelijke punt van mijn route door Wyoming. Hierna zet ik koers naar het noordwesten, tot aan Idaho. Vlak voor de grens met Idaho stuit ik op de US 30. Deze weg langs de Bear River naar het noorden is zo goed als over de Oregon Trail uitgerold, dus die kan ik dan voorlopig mooi blijven volgen. 80 Kilometer lang blijft de 30 vlak naast de Bear River lopen. In Soda Springs buigt de route af naar het noorden. Na een kort uitstapje door het Fort Hall Indian Reservation pak ik in Pocatello de US 30 weer op. Deze zal me uiteindelijk langs de Snake River brengen. Na ongeveer 240 kilometer, in Glenns Ferry, steek ik deze rivier over en rijd ten zuiden van de Danskin Mountains naar het noordwesten. Direct na Boise, Idaho rijd ik de vijfde en laatste staat in; Oregon. Verder gaat het dan, recht op de Blue Mountains af -de laatste grote horde die de emigranten vóór de winter inviel moesten zien over te komen- totdat ik bij de ruige Columbia River beland. Deze volg ik ongeveer160 kilometer tot aan The Dalles.
Hier aangekomen hadden de emigranten vanaf 1846 de keuze of ze hun vee en wagens verkochten en per boot de Columbia af wilde zakken naar Portland, of kozen voor de nogal spartaanse Barlow Road, een weg die met een boog ten zuiden van Mount Hood naar Oregon City liep. Ik kies voor deze laatste optie, omdat de weg langs de rivier voornamelijk snelweg is.
De Barlow Road zal me uiteindelijk op mijn eindbestemming brengen: Portland, Oregon, waar ik, als alles goed gaat, eind juni aan zal komen.
Tot zover het plan, we zullen zien hoe het in het echt gaat.