Vijf jaar geleden maakte ik samen met mijn man een motortocht dwars door het noordwesten van de VS. Met twee kleine offroad-motoren kwamen we overal, er was nergens een weg die we niet konden inslaan. Alles wat we op een dag nodig hadden, hadden we bij ons op de motor; kampeerspullen, wat kleren, gereedschap en een credit card. Dat ongebonden gevoel, dat wilde ik wel weer beleven. Het liefst in Amerika, het prachtige land dat me inmiddels aardig in zijn greep had.
De droom om ooit nog eens zo’n reis te maken kwam dichterbij toen Anne vorig jaar een baan aangeboden kreeg in Boulder, Colorado. Langzaam ontstond in mijn hoofd het plan om de Oregon Trail te rijden, de drie duizend kilometers lange route dwars door Amerika, die emigranten halverwege de achttiende eeuw volgden op zoek naar een nieuwe toekomst. Het fascineerde me enorm, deze massale trek naar de huidige staat Oregon aan de westkust van de VS. En in zekere zin voelde ik wel verwantschap met deze mensen. Ook voor ons was het vertrek naar Amerika een begin van iets nieuws, ook wij lieten ons leven in Nederland achter om opnieuw te beginnen in een vreemd land.
Er was één belangrijk verschil met de vorige reis; dit keer was ik vastbesloten om het in mijn eentje te doen. Zou ik het kunnen, elke dag op pad, met hier en daar misschien een stevige offroad-uitdaging? Eventuele (mechanische) problemen onderweg zelf oplossen of hulp vinden? Elke dag onderweg overgeleverd aan de elementen? Dat was voor mij de uitdaging.
Er waren op momenten natuurlijk ook twijfels, maar die kon ik wel wegwuiven. Kamperen in mijn eentje? Ach, dat heb ik wel vaker gedaan. Problemen met de motor? Het werkplaatshandboek gaat mee, en anders: een oplossing zal zich wel aandienen. Zo leeg is Amerika nou ook weer niet. De ruim 150 kilo zware motor laten omvallen en in mijn eentje weer rechtop moeten zetten? In het ergste geval moet de bepakking eraf, dan lukt het wel. Zo niet dan vraag ik wel een beer om te helpen, die schijnen onderweg wel voor te komen. Bestolen worden? Ja, kan gebeuren. Net als thuis.
Er leek overal wel een passende ‘oplossing’ voor klaar te liggen. Maar het enige struikelblok, waar ik telkens tegenaan liep en dat ik maar niet kon laten verdwijnen, was: ‘Hoe ga ik het betalen?’ Met mijn bescheiden inkomen als freelance illustrator had ik nou niet bepaald een ruim budget tot mijn beschikking. Op het moment was het amper genoeg om mijn hoofd boven water te houden, laat staan dat er iets over was voor een dure motortrip.
Op een avond besloot ik eens te gaan rekenen en kwam er achter dat met een niet al te dure motor en veel kamperen onderweg het mogelijk zou moeten zijn om een maand op pad te gaan; van Boulder, Colorado naar Independence, Missouri; van daaruit naar Portland, Oregon en weer terug naar Boulder….daarbij natuurlijk geen rekening houdend met budget voor onderdelen die nodig waren om de motor in goede staat te krijgen, nieuwe banden, een stapel kaarten hier, wat gereedschap daar, fotoapparatuur. Alles bij elkaar ook weer een behoorlijk bedrag. ‘Misschien…’, dacht ik ‘s nachts in bed, starend naar het plafond; ‘misschien moet ik het plan maar gewoon laten varen…’
Maar dan gebeurt er iets dat ons leven flink op de kop zet. Geheel onverwachts komt Anne’s vader te overlijden. Na een mooi en goed leven weliswaar, maar naar ons idee nog veel te vroeg.
Naast het verdriet en gemis, zet het me ook aan het denken. Heb ik wel alles gedaan wat ik wilde, haal ik wel alles uit het leven? We zijn gewend dat we lang en gezond leven zullen leiden, dat er in de toekomst nog kansen genoeg komen om te doen wat je altijd nog had willen doen. Maar het is maar de vraag of dat zo is.
Ik realiseer me nu dat ik deze reis moet maken, ik moet gaan. Het is belangrijk voor me. Wat is geld vergeleken met het gevoel van spijt dat ik over een paar jaar heb over een geweldige kans die ik heb laten liggen, een droom die ik niet heb waargemaakt. Leef je leven nu!, zegt een stemmetje. Morgen is het misschien te laat.
Op 5 juni 2013 wil ik vertrekken. Tot die tijd moeten er nog een heleboel gedaan worden. Daarover lees je alles op dit blog, en vanaf juni over de reis zelf.