Op de kaart leek het zo simpel; gewoon de Interstate 70 naar het oosten volgen, die brengt je vanzelf in Independence, Missouri. Twee uurtjes rijden, maximaal. Maar om onduidelijke redenen heeft een of ander geniaal brein besloten om, midden op een doordeweekse dag, in het centrum van Kansas City, de snelweg af te sluiten. Geen verklaring, alleen wat Playmobil mannetjes met hesjes en helmpjes die druk vóór de wegafsluiting heen en weer lopen, en een matrixbord, dat meedeelt: ‘I-70 closed, use detour’. Met andere woorden: ‘Zoek het uit’.
Al het verkeer over de ‘Main Street of Kansas’ propt zich door de afrit. De GPS springt onmiddelijk op de paniekstand (‘Nee,nee,nee! je moet te-rug!’) Ik besluit maar gewoon met het verkeer mee te rijden. Ik kan hier niet even stoppen, en iedereen zal wel naar het oosten willen, dat gaat de I-70 tenslotte ook.
Het blijkt een juiste beslissing. Als de GPS een beetje bekomen is van de schrik, brengt hij me over kleinere wegen netjes voor de deur van de National Frontier Trails Museum waar ik een aangenaam uurtje doorbreng – vooral omdat het er heerlijk koel is.
Op aanwijzing van de behulpzame dame achter de balie, vind ik een paar straten verder waar het me allemaal om te doen is: Courthouse Square met het typische gerechtsgebouw, het officieuze beginpunt van de trail. Hier om heen stonden rond 1840 de winkels waar de emigranten hun spullen kochten die nodig waren voor de lange reis naar het westen. Hier schafte men trekdieren aan, wagens, voedsel, wapens en alle verder noodzakelijke spullen die men nodig dacht te hebben onderweg. Er waren smidsen die de paarden konden beslaan of noodzakelijke verbeteringen of laatste aanpassingen konden doen aan de wagens. Er was vast een fotograaf, zo stel ik me voor, die nog een laatste foto van de avonturier(s) maakte. Een tentmaker, een wapensmid, een dokter, een tandarts. Een kapper misschien. Hier begon het, dit was het middelpunt van alle bedrijvigheid in de begindagen van de trail.
Al het ongemak van de afgelopen dagen is vergeten als ik de motor voor de deur parkeer. Ik kijk wat rond, maar ik moet het vooral van mijn eigen fantasie hebben, geholpen door een prachtig schilderij uit eerder genoemd museum. Het gebouw zelf heeft de afgelopen 170 jaar ook de nodige veranderingen ondergaan, zoveel zelfs dat het bijna onherkenbaar is.
Ik neem een paar foto’s, en dan op naar de volgende uitdaging: Iets te eten en een camping vinden.
‘Okay, so here’s were you can put your tent. And right there are the restrooms. And this is where I want you to go in case of severe weather’.
Ik kijk naar buiten. Het zonnetje schijnt, en ik schat dat het nog steeds rond de 25 graden is.
‘Uhm…are you expecting any…?’
‘Oh no, dear, that’s just what we have to tell everybody’.
Weersvoorspelling voor Kansas City morgen: ‘Isolated T-storms’.